ਸ਼ਿਵ ਪ੍ਰਤੀ ਦੀਵਾਨਗੀ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਮੇਰੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਕਦੋਂ ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਪਾਗਲਪਣ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਆਪ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਸੰਨ 2005 ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕੁਝ ਸਾਹਿਤਕਾਰ ਦੋਸਤ ਬਟਾਲੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਵੀ ਇਕ ਦਮ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਚੱਲੂੰਗਾ। ਉੱਥੇ ਕੋਈ ਸਾਹਿਤਕ ਸਮਾਗਮ ਸੀ, ਸਾਰੇ ਉਸ ਵਿਚ ਸ਼ਿਰਕਤ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਨੂੰ ਕਵੀ ਗੁਰਭਜਨ ਗਿਲ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸਵੇਰੇ 6 ਵਜੇ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ, ਤੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਭਵਨ ਪਹੁੰਚ ਜਾਈਂ। ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਮੈਂ ਛੇ ਵਜੇ ਤੋਂ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਇਸ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ਨਸੀਬੀ ਸਮਝੋ ਕਿ ਜਿਸ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਸਮਾਗਮ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਠੀਕ ਸਾਹਮਣੇ ਸ਼ਿਵ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਆਡਿਟੋਰਿਅਮ ਬਣ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੋ ਵਾਰ ਨੀਂਹ ਪੱਥਰ ਰੱਖੇ ਜਾਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਪਖਾਨੇ ਤੋਂ ਵੀ ਮਾੜੀ ਸੀ। ਜੰਗਾਲ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਗੇਟ ’ਤੇ ਤਾਲਾ ਲਟਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਜਗਤਾਰ ਧੀਮਾਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੀਵਾਰ ਟੱਪ ਕੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ, ਉਹ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੰਧ ’ਤੇ ਚੜ ਗਏ। ਵੀਹ-ਪੱਚੀ ਕਦਮ ਕੰਧ ’ਤੇ ਤੁਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਅੰਦਰ ਵਾਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਆਡਿਟੋਰੀਅਮ ਵਿਚ ਹਨੇਰਾ ਪਸਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਬੈਠਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਦਾ ਢਾਂਚਾ ਖਿੱਚ ਕੇ ਵਿਚਾਲੇ ਰੇਤਾ-ਇੱਟਾਂ ਦਾ ਢੇਰ ਲਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਵਿਚ ਵਿਚਾਲੇ ਦੋ ਢੇਰ ਬਿਲਕੁਲ ਗੋਲ ਪਹਾੜੀ ਵਰਗੇ ਪੰਜ ਕੁ ਫੁੱਟ ਉੱਚੇ ਖੜੇ ਸਨ, ਮੈਂ ਵੀ ਮਸਤੀ ਜਿਹੀ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਕੂਹਣੀ ਰੱਖ ਕੇ ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਧੀਮਾਨ ਸਾਹਬ ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਣ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਚਾਣਚੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇਰੇ ’ਤੇ ਪਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉੱਥੋਂ ਪਰਾਂ ਹੋ ਜਾਂਵਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਢੇਰੀਆਂ ਵਿਚ ਸੱਪ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸੱਪਾਂ ਦੀਆਂ ਵਰਮੀਆਂ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਕੂਹਣੀਆਂ ਚੱਕਦੇ-ਚੱਕਦੇ ਮੇਰੇ ਜ਼ਹਿਨ ਵਿਚ ਇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਗੂੰਜ ਗਿਆ ਕਿ ਸ਼ਿਵ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਆਪਣੇ ਗੀਤਾਂ ਵਿਚ ਸੱਪਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਵਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਅੱਜ ਸੱਪ ਉਸ ਦੀ ਅਧੂਰੀ ਪਈ ਖੰਡਰਨੁਮਾ ਯਾਦਗਾਰ ’ਤੇ ਕੁੰਡਲੀ ਮਾਰੀ ਬੈਠੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਰਮੀਆਂ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਤਸਵੀਰ ਖਿੱਚਵਾ ਲਈ। ਅਫ਼ਸੋਸ ਉਹ ਤਸਵੀਰਾਂ ਕਦੇ ਮਿਲੀਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ।

-ਦੀਪ ਜਗਦੀਪ ਸਿੰਘ